Waarom?

“Weet je Linda. Ik vond je eigenlijk helemaal niet zo mooi.”

“Oh…niet?”

“Nee echt niet! Ik vond je maar heel gewoontjes enzo. Als ik je mooi had gevonden, zou ik waarschijnlijk nooit op je afgestapt zijn. Veel te bang om een blauwtje te lopen. Maar bij jou durfde ik het wel aan. Ik dacht: “Zij vindt het vast leuk om eens een keer positieve aandacht te krijgen.” En die oneffenheden aan je zijn best leuk.”

“Nou Huib! Gelukkig maar.”

“Nee echt! Als je mooi was geweest, zou ik het idee hebben gehad dat je mij niet zag staan. Iedere afwijzing is toch weer pijnlijk. Voel je niet beledigd Lin..Ik bedoel het goed. Het voelt gewoon heel comfortabel bij jou!” Ik zou echt niet zonder je verder willen hoor. Maak je maar geen zorgen!”

Linda slikte even. Ze was de domheid in de communicatie van Huib in de loop der jaren wel gewend geraakt. Ze waardeerde de met naïviteit gepaard gaande megalomanie zelfs wel en kon er in ieder geval hard om lachen.

“Nou Huib. Toen ik jou voor het eerst zag, raakte ik wel helemaal opgewonden. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn stoel leek wel een zwembad. Een gevoel dat ik nog nooit eerder had en ook later nooit meer heb gehad. Nou ja misschien bij de geboorte van Debby. Of nu ik erover nadenk. Nee toch niet.”

“Ja..hè!”

“Ja..Ja..Toen ik jou zag, dacht ik “Die moet ik hebben! Anders heeft verder leven voor mij geen zin meer.” Jeetje Huib, wat heb jij mijn hoofd op hol gebracht. Ik kon gewoon niet meer nadenken. Alle ratio was weg. En weet je Huib..Iedere keer als ik jou zie, heb ik dat gevoel nog steeds. Ik word helemaal week in mijn buik. Pfff ik val bijna flauw!”

“(hihihi) Nou Linda..”

“En weet je wat nou zo erg is Huib?”

“Eh..Nee!”

“Dat je het nog gelooft ook!”