Sint Maarten (2)

"11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag." We staan weer aan de vooravond van het mooiste kinderfeest in Nederland, Sint Maarten. Het al sinds jaar en dag door de Vereniging van Nederlandse Tandarts Vakbroeders - Zusters (VNTV) gesponsorde festijn barst ieder jaar weer uit zijn voegen in voornamelijk het Noord- en Zuid-Hollandse. In de rest van Nederland schijnt het veel minder bekendheid te genieten.

Zelf liep ik de zegentocht naar zoetigheid totdat ik naar het middelbaar onderwijs ging. Ik ben nog jaren woedend geweest op mijn ouders dat zij mij op de basisschool nooit lieten doubleren terwijl ik toch echt mijn stinkende best deed om het daar wel naar te maken. Op school werd altijd veel aandacht besteed aan het maken van een fraaie lampion die mij als gids langs de deuren leidde. Onversaagd liep ik aan het begin van de avond met een  gruwelijk fakkelende kaars in een labiele papieren constructie door de straten van Zaandam. Tot een brand leidde het nooit omdat mijn ouders altijd met een emmer water, stand-by, achter mij liepen.

Tegenwoordig is alles veel veiliger. De waxinelichtjes zijn bijvoorbeeld vervangen door elektrische lichtjes. Wat een mietjes zijn die kinderen van tegenwoordig, eigenlijk! Aan de andere kant gaan zij wel veel langer door met het vergaren van snaai. Volharding kan de kids niet ontzegd worden. Mijn neefje van 9 en nichtje van 7 halen zakken vol snaai op. Zij lopen net zolang langs alle deuren dat de gaten in hun zolen zijn gesleten en hun stemmetjes zo schor zijn als een kraai. Als de deur niet snel genoeg opent, helpen zij een handje door hard tegen het raampje van de deur te trommelen. De glasverzekeringskosten rijzen de pan uit in Wormerland, maar je moet er iets voor over hebben om al die blije smoeltjes te zien glunderen.

Mijn Chinese buurman Chun Wah Chong is een lieve man. Als hij iets kan doen om andere mensen blij te maken, zal hij dat niet laten. Ook voor Sint Maarten haalde hij lekkers in huis. Zelf is Chun dol op chocolade. Het was dus logisch dat hij minireepjes uitdeelde. Maar nadat twee jaar achter elkaar door een paar ouders aangifte tegen hem was gedaan, stopte hij met het uitdelen tijdens Sint Maarten. Het eerste jaar kreeg hij nog het voordeel van de twijfel van de politie nadat hij bij het uitdelen van Marsen "Lekkel Mals!" naar de kinderen riep terwijl hij ze vertederd aankeek en met zijn hand naast zijn oor zwaaide. Zijn geluk was dat er in die periode geen kinderen verdwenen in Wormerland. Hij gaf toe dat de opmerking hoogst ongelukkig was en ervan had geleerd.  Het jaar erop deelde hij Snickers uit, in plaats van Marsen. Maar na de opmerking: "Wil jij een Snickeltje van mij?" hield de ouderlijke clementie echt op en moest Chun drie dagen brommen in de bajes.

Ethiek staat bij mij hoog in het vaandel. Sarcasme is mij totaal vreemd en ik vind het belangrijk om een opvoedende rol in de wereld te hebben. Daarom deel ik, tegen beter weten in, dit jaar mandarijnen uit. Met gevaar voor eigen leven want de kinders zijn vaak niet zo gecharmeerd van die gezonde herrie. Zij willen snoep en bekogelen mij, met mijn gehate fruit ,als ware ik een Jehova's Getuige in het Romeinse Rijk. Opgeven doe ik niet hoor! Volgend jaar krijgen ze gewoon cherrytomaatjes. Die zijn net even kleiner en zachter.