Mohammed en de zeven Fatima's

Hulpeloos staarde Mohammed naar het pinapparaat dat er niet over piekerde ook maar één Dirham uit te spuwen. Het bleek dat ik enkel in Europa geld kon opnemen. Daar stond hij met 60 Euro op zak. Marokko is goedkoper dan Nederland maar ook daar kwam Mohammed niet ver met zo'n luttel bedrag. "Kan iedereen overkomen!"  en "anders leef je gewoon op de pof van ons. We krijgen het wel weer een keer terug." waren de troostende woorden van Fatima 1 en Fatima 2. Lief bedoeld maar helpen deed het niet. De Fatimaatjes keken met medelijden in de ogen naar Mohammed. Met een onrustig gevoel liep Mohammed richting de bus die de Marokkogangers naar het eerste hotel bracht. Gelukkig was alles na een telefoongesprek met de bank geregeld.

De Fatima's. Lief waren ze stuk voor stuk. Sommigen werden direct dikke vriendinnen. Leuk om zo'n groepsproces te volgen. De topsnelheid waarmee mensen naar elkaar toegroeien, is altijd weer verbazingwekkend en ook aangenaam om waar te nemen. Sommige Fatima's namen volop deel aan de social media en konden (vrijwel) niet zonder de telefoon. Andere Fatima's vonden het weer heerlijk om zich af en toe af te zonderen en even op zichzelf te zijn. Alles werd geaccepteerd en gerespecteerd. Iedereen mocht de vakantie vieren zoals zij of hij dat wenste.

Hoe was Marokko dan als land. In één woord: Betoverend. Wat een beeldschoon land! 1001 bochten, 1001 idyllische plekjes en 1001 verrukkelijke Tagine gerechten.  Wat een gastvrij volk. De mensen waren zonder uitzondering erg trots op hun land en vertelden, tegen kleine vergoedingen, honderduit over Marokko. De woestijn was overweldigend. Net als de kruidenmarkten met alle felle kleuren door elkaar. De markten werden Souks genoemd en waren een lust voor onderhandelaars.

De Souks werden bemand door 1001 geslepen handelaren. Mohammed kreeg het onderhandelen langzamerhand beter onder de knie. De Fatima's hadden meteen al door hoe het moest en sleepten de ene prachtige sjaal na de andere beeldige tas binnen tegen bodemprijzen. Dat wilde Mohammed ook wel. Hij vroeg een Fatima te onderhandelen over een tas maar ook zij kon de vraagprijs niet ombuigen van 700 Dirham naar 200 Dirham waarna de deal jammerlijk afketste. Later kocht Mohammed toch nog zijn authentiek Marokkaanse tas.

Gids Ahmed, een trotse Marokkaan, die prima Nederlands sprak, kreeg het af en toe zwaar te verduren met ons. Diverse keren hief hij de armen ten hemel om Allah om vergeving te vragen na weer een knullige vraag van één van de gasten. Bijvoorbeeld: "Zeg Ahmed, wat is dat voor een vlag op dat gebouw?" waarop Ahmed dan verontwaardigd antwoordde: "De Marokkaanse vlag!" of "Zeg Ahmed, wie is de koning van Marokko?" Met van ongeloof uitpuilende ogen stamelde hij dan: "Mo- Mohammed de Zesde!"  Toch vond hij ons "de leukste groep ooit" en regelde hij met veel liefde de beste kamers en het beste eten voor ons in de hotels.

Was er iets op de Fatima's aan te merken? Eigenlijk maar weinig. Of het moest zijn dat een aantal problemen had met de darmpjes waardoor de stoelgang moeizaam op gang kwam. Tenminste als het meezat. Eén Fatima produceerde de volledige vakantie helemaal geen uitwerpselen en moest  op de terugweg prompt achterin het vliegtuig plaatsnemen om het gewicht, van het van voren te zwaar beladen toestel, enigszins te compenseren. Met jaloezie werd dan ook gekeken naar het gemak waarmee de dromedarissen de Sahara volscheten met prachtig gevormde ronde excrementen. Dropjes waar Kleinduimpje van in de war geraakt zou zijn. Fecaliën was met afstand het meest populaire gespreksthema van de Fatima's tijdens de reis en galmde zelfs na de reis nog dagen door.