Afhaalpizzeria

Het was een latertje geworden vandaag. Naast de nodige gesprekken en een sollicitatieworkshop wilde ik de, vanwege de vakantie, opgelopen administratieve achterstand wegwerken. Hierdoor had ik geen zin meer om de pannen op het vuur te zetten en besloot ik een snelle hap te halen. In Wormer kennen we drie restaurants waardoor de keuze beperkt is. Echter zijn Wormernezen kritische mensen waardoor het niveau van de restaurants conform Wormer maatstaven boven het landelijke gemiddelde ligt. Ik had geen zin in Chinees en, hoewel je er de hele avond van blijft nagenieten, was een saucijzenbroodje van “Broodje van Guus.” vanavond ook niet aan mij besteed. Derde culinair hoogtepunt in Wormer is: “Mama Mia” het pizza/kebabrestaurant van de broers Ahmed en Rachid. Zij hadden hun zaak dit voorjaar voorzien van een nieuw interieur.

Nieuwsgierig geworden door de vernieuwingsdrang van de entrepreneurs trok pizza mij deze avond wel. Daarbij kwam dat het iedere woensdag “Pizzadag” was en alle pizza’s daardoor voor een spotprijs van € 6,50 de deur uitgingen.

Bij het openen van de deur dwarrelden flarden van de Boney M mij tegemoet. Waarom zo’n tent nooit eens AC/DC draait, is mij een raadsel. Je kunt je toch niet voorstellen dat het bedienend personeel vrolijk wordt van een avondje Boney M? Voor mij stond één dame haar bestelling te doen waardoor ik snel de menukaart van Ahmed en zijn broer Rachid kon doorspitten. Hoewel ik de spelfouten storend vond, leek de pizza “Frutte de Mari” mij wel wat. “Goedenavond, alles goed?” vroeg Ahmed terwijl hij hartelijk zijn duim opstak. “Ja Ahmed, druk, druk, druk.” antwoordde ik spontaan terwijl ik het kaartje in de binnenzak van mijn jas stak. Angela, de scholier die op woensdag- en vrijdagavond altijd bijsprong, nam mijn bestelling op.

“Goedenavond, kan ik u helpen?”

“Hoi Angela, doe mij de pizza “Frutti di Mare” maar.”

Angela keek even verbaasd. Deze pizza kende ze niet. “Oh, u bedoelt de “Frutte de Mari”!” zei ze, zoekend op de kaart.

“Nee Angela, ik bedoel de “Frutti di Mare”!” corrigeerde ik haar streng.

“Die verkopen wij niet.” stribbelde Angela eigenwijs tegen.

“Nou, doe dan de “Frutte de Mari” maar. Iemand heeft hier kennelijk lysdectieproblemen.” grapte ik.

Angela vond mij niet grappig. Ze bleef beleefd want had onlangs geleerd in een door Rachid georganiseerde klantgerichtheidtraining dat het niet netjes was om een klant “galbak” te noemen. Ik nam plaats op één van de stoelen aan de bar naast de dame die voor mij haar bestelling had opgenomen. Ondertussen kwam een andere dame binnen. “Goedenavond, alles goed?” vroeg Ahmed terwijl hij hartelijk zijn duim opstak. “U had vier pizza’s besteld, toch?” vroeg Ahmed aan de vrouw. “Ja, maar ik heb geen idee, welke.” antwoordde zij quasi nonchalant terwijl ze haar schouders ophaalde. Ik verwonder mij altijd weer over hoe onhandig mensen communiceren. Natuurlijk wist ze wel welke pizza’s ze had besteld! Ze nam plaats op de het verst van mij verwijderde stoel.

Het liep nog behoorlijk storm in het restaurantje. Rachid werkte zijn ballen uit de broek met het afbakken van de pizza’s en zwom bijna weg in zijn overhemd voor de loeihete oven terwijl Ahmed iedere klant vroeg of het goed ging terwijl hij zijn duim hartelijk opstak. Er liep een man haastig de zaak binnen.

“Doe mij maar die pizza met kaas.” riep hij terwijl hij met gebogen hoofd naar beneden keek.

“Welke bedoelt u, meneer? Alle pizza’s zijn namelijk rijkelijk bedekt met kaas.” vroeg Angela met gevoel voor understatement beleefd terwijl ze subtiel haar arm op borsthoogte hield.

“Nou die ene met veel kaas.” antwoordde de man verward. Hij durfde het meisje nog steeds niet aan te kijken.

“Bedoelt u nummer 21, de “Quattro Fromaggio”?” vroeg Angela professioneel geduldig.

“Zit daar veel kaas op?” vroeg de man ongemakkelijk omdat het gesprek zo lang duurde.

“Ja!” antwoordde Angela deskundig.

“Dan wil ik die hebben.” zei de man uiterlijk gerustgesteld terwijl hij zich met een ruk omdraaide en naast mij plaats nam. De opluchting, vanwege het einde van de dialoog met het meisje, was van zijn gezicht af te lezen.

“Verkoopt u ook mosselen?” vroeg de volgende klant met een speekseldruppeltje in zijn rechtermondhoek.

“Nee, die verkopen we niet los. Wel op pizza’s. Bijvoorbeeld de Frutte de Mari.” antwoordde Angela ad rem terwijl ze een fractie van een seconde even triomfantelijk als hooghartig mij aankeek. Ze kneep met haar ogen en in haar neus ontstonden kleine groefjes. Ik kromp in elkaar. Het deed me pijn aan de oren.

“Nee, ik wil gewoon gefrituurde mosselen met ravigotesaus eten.” zei de man terwijl hij, zijn vuist in zijn handpalm slaand en met tranen in de ogen, gedesillusioneerd afdroop. We staarden hem allemaal met een brok in de keel na.

De volgende klant bestelde twee pizza’s “Margaritha”. Ik vroeg mij af of het rekenwonder wist dat hij voor twee pizza’s van € 5,00 per stuk vanavond € 6,50 per stuk ging betalen. De kassa rinkelde, de gasten staarden zo apathisch mogelijk recht voor zich uit naar een lege plek op de muur terwijl ze geen vin verroerden. Sommigen hadden een menukaartje gepakt om de tijd te doden en iets in de handen te hebben. Er werd geen woord gewisseld met uitzondering van Ahmed: “Goedenavond, alles goed?” terwijl hij zijn duim opstak. Na een kwartier was mijn pizza klaar.