Het wil tot nu toe allemaal niet zo vlotten in mijn liefdesleven, welke zich het beste laat vergelijken met de Sahara. Echter is het nieuwe jaar begonnen en ben ik 100% gemotiveerd en geïnspireerd die liefde van mijn leven te vinden. Al is het maar voor een dag. Het begint helaas wel met een lichte tegenvaller: Ik mag niet meedoen met "Boer zoekt vrouw."

Een schaamteloos briefje van de KRO viel een maand geleden bij mij op de deurmat. "Hoewel u zeker aan een aantal programmavoorwaarden die wij stellen lijkt te voldoen, kunnen wij u helaas toch niet toelaten tot de voorselectie van ons programma." Ze stellen tevens dat een "doodgewone boerenlul" niet altijd voldoet aan het predicaat boer. Daarbij komt dat ik niet in het bezit ben van een boerderij. Vooral het laatste argument schijnt erg belangrijk te zijn. Ik heb nog geprobeerd telefonisch in verweer te gaan door onder andere te stellen dat ik wereldkampioen boeren ben en zette dat opgewekt luister bij middels een gratis concertje. Echter de mevrouw van de voorselectie blijft onverbiddelijk en vertelt mij dat ondanks feit dat mijn kakofonie aan geluid indrukwekkend luid is, ik toch echt niet in aanmerking kom voor "Boer zoekt vrouw." Na even doorvragen, blijkt ze zelf al bezet dus is de kater dubbelgroot.

Klaar zal je zeggen. Weer een jaar voorbij. Nou mooi niet! Na een paar dagen van de rel te zijn geweest, pak ik de uitdaging vol goede moed weer op. Voorwaarde is dus die boerderij! Na een paar dagen actief te zijn op de huizenmarkt kom ik er al snel achter dat de aanschaf van een boerderij ambitieus doch niet zo realistisch is. Onbetaalbaar en zo ontzettend groot. Wie houdt dat allemaal schoon? Die vrouw heb ik immers nog niet. Nee, een boerderij gaat 'm niet worden.

Nu heb ik iets briljants bedacht. Ik maak een kinderboerderij van mijn balkon! Ja, ja, kom er maar eens op! Alles voor het meisje. De kleinste in heel Nederland dus commercieel ook nog extra aantrekkelijk. Joris Linsen is van harte welkom en ook bij Shownieuws en Boulevard zijn uitzendminuten verzekerd. Allemaal gratis publiciteit. Google "kleinste kinderboerderij" en ik weet vrijwel zeker dat je bij mij uitkomt. Voor de zekerheid kan ik ook nog de naam "De kleinste kinderboerderij" aan mijn balkon geven.

Veel hoeft het niet te kosten. Ik neem twee kippen...Nee, wacht! Even overnieuw. Het nieuwe jaar is net begonnen. Ik pak twee kippen...Nou ja! Hoe zet je zoiets eigenlijk een beetje fatsoenlijk op papier? Laat ik het er maar op houden dat er twee kippen op mijn balkon lopen. En dan bedoel ik dus twee van het gevogeltesoort, oké? Taal, Bert. Denk aan je taal. Zo hebben je vader en moeder die opvoeding nooit bedoeld. Als die kinderboerderij er eenmaal is, staat niets mij meer in de weg om deel te nemen aan dat prachtige televisieprogramma en de vrouw van mijn leven te ontmoeten.

Nadeel is wel dat ik tot 2016 moet wachten. Dus tot die tijd schuif ik op Tinder nog maar even door.

Hulpeloos staarde Mohammed naar het pinapparaat dat er niet over piekerde ook maar één Dirham uit te spuwen. Het bleek dat ik enkel in Europa geld kon opnemen. Daar stond hij met 60 Euro op zak. Marokko is goedkoper dan Nederland maar ook daar kwam Mohammed niet ver met zo'n luttel bedrag. "Kan iedereen overkomen!"  en "anders leef je gewoon op de pof van ons. We krijgen het wel weer een keer terug." waren de troostende woorden van Fatima 1 en Fatima 2. Lief bedoeld maar helpen deed het niet. De Fatimaatjes keken met medelijden in de ogen naar Mohammed. Met een onrustig gevoel liep Mohammed richting de bus die de Marokkogangers naar het eerste hotel bracht. Gelukkig was alles na een telefoongesprek met de bank geregeld.

De Fatima's. Lief waren ze stuk voor stuk. Sommigen werden direct dikke vriendinnen. Leuk om zo'n groepsproces te volgen. De topsnelheid waarmee mensen naar elkaar toegroeien, is altijd weer verbazingwekkend en ook aangenaam om waar te nemen. Sommige Fatima's namen volop deel aan de social media en konden (vrijwel) niet zonder de telefoon. Andere Fatima's vonden het weer heerlijk om zich af en toe af te zonderen en even op zichzelf te zijn. Alles werd geaccepteerd en gerespecteerd. Iedereen mocht de vakantie vieren zoals zij of hij dat wenste.

Hoe was Marokko dan als land. In één woord: Betoverend. Wat een beeldschoon land! 1001 bochten, 1001 idyllische plekjes en 1001 verrukkelijke Tagine gerechten.  Wat een gastvrij volk. De mensen waren zonder uitzondering erg trots op hun land en vertelden, tegen kleine vergoedingen, honderduit over Marokko. De woestijn was overweldigend. Net als de kruidenmarkten met alle felle kleuren door elkaar. De markten werden Souks genoemd en waren een lust voor onderhandelaars.

De Souks werden bemand door 1001 geslepen handelaren. Mohammed kreeg het onderhandelen langzamerhand beter onder de knie. De Fatima's hadden meteen al door hoe het moest en sleepten de ene prachtige sjaal na de andere beeldige tas binnen tegen bodemprijzen. Dat wilde Mohammed ook wel. Hij vroeg een Fatima te onderhandelen over een tas maar ook zij kon de vraagprijs niet ombuigen van 700 Dirham naar 200 Dirham waarna de deal jammerlijk afketste. Later kocht Mohammed toch nog zijn authentiek Marokkaanse tas.

Gids Ahmed, een trotse Marokkaan, die prima Nederlands sprak, kreeg het af en toe zwaar te verduren met ons. Diverse keren hief hij de armen ten hemel om Allah om vergeving te vragen na weer een knullige vraag van één van de gasten. Bijvoorbeeld: "Zeg Ahmed, wat is dat voor een vlag op dat gebouw?" waarop Ahmed dan verontwaardigd antwoordde: "De Marokkaanse vlag!" of "Zeg Ahmed, wie is de koning van Marokko?" Met van ongeloof uitpuilende ogen stamelde hij dan: "Mo- Mohammed de Zesde!"  Toch vond hij ons "de leukste groep ooit" en regelde hij met veel liefde de beste kamers en het beste eten voor ons in de hotels.

Was er iets op de Fatima's aan te merken? Eigenlijk maar weinig. Of het moest zijn dat een aantal problemen had met de darmpjes waardoor de stoelgang moeizaam op gang kwam. Tenminste als het meezat. Eén Fatima produceerde de volledige vakantie helemaal geen uitwerpselen en moest  op de terugweg prompt achterin het vliegtuig plaatsnemen om het gewicht, van het van voren te zwaar beladen toestel, enigszins te compenseren. Met jaloezie werd dan ook gekeken naar het gemak waarmee de dromedarissen de Sahara volscheten met prachtig gevormde ronde excrementen. Dropjes waar Kleinduimpje van in de war geraakt zou zijn. Fecaliën was met afstand het meest populaire gespreksthema van de Fatima's tijdens de reis en galmde zelfs na de reis nog dagen door.

Maanden geleden heb ik een reis geboekt naar Marokko. Nu het bijna zover is, heeft de organisatie besloten om de mogelijkheid tot reserveren te sluiten. De samenstelling van de groep is definitief. In de praktijk houdt dit in dat ik als enige man op pad ga met 8 single vrouwen, in de leeftijd tussen de 30 en 52 jaar. De voorpret verandert in faalangst.

Hoe gaat dat straks? Diverse scenario's passeren de revue, door mijn hoofd. Ik ben onrustig en een aankomende zware verkoudheid hangt in de lucht. Alhoewel...wellicht is het een teken van zelfprotectie om alsnog als reiziger af te vallen. In tijden ben ik niet zo bang geweest. Nog 15 dagen heb ik de tijd voor een perfecte voorbereiding. De eerste indruk die ik straks maak op mijn medereizigsters, moet perfect zijn. Fouten worden niet getolereerd en genadeloos afgestraft. Kortom: Ik moet er bloedgeil uitzien. Die meiden moeten bij wijze van spreken de kleren van mijn lijf willen scheuren.

Over twee weken zit ik in de vertrekhal van Schiphol te wachten op het moment dat ik het vliegtuig mag betreden. In de hal aanschouw ik 8 paar zoekende ogen naar medereizigers. Maar vooral naar dat ene mysterie dat meegaat: M.A.N. Wie is het? Veel mannen in de vertrekhal zitten naast of aan een vrouw. Die zullen het waarschijnlijk niet zijn. Plotseling schrik ik op van opgewonden geroezemoes. Ik ben ontdekt door twee medereizigsters en bespeur vertedering in de ogen. "Ach gut! Dat is hem dus!" hoor ik één van de twee fluisteren tegen de ander. Ze wenkt naar de andere dames die op een drafje aangerend komen om de attractie met eigen ogen te aanschouwen. Ze staren naar mij alsof ik een bijna uitgestorven soort ben!

Hoe gaat het verder? Ben ik de trofee van de reis? De geitenkaas op de Briouat? De bonus, misschien? Word ik verloot binnen de groep? Moet ik altijd galant zijn? De koffers en tassen de hotels in en uit kruien? Boos kijkende Marokkanen en hun broers verjagen? Een Land Rover repareren als deze onverhoopt stil komt te staan in de Sahara? Is dit nou die verdiende ontspannen vakantie? De druk neemt alleen maar toe.

Misschien word ik volledig genegeerd binnen het theekransje van de dames. Gunnen zij mij geen blik waardig! Zijn ze op hun hoede voor "Het Gevaar" en leggen ze ieder woord, dat ik zeg, op een weegschaal. Vinden ze het overdreven als ik mij, in mijn overlevingsdrang, aanpas door met ze te beginnen over breien of het bakken van taarten? De Nutella Cheesecake is momenteel erg populair (ik doe mijn huiswerk graag goed). "Bij ons hoef je echt niet aan te komen met dat geslijm, hoor!"

Kan ik beter mijn stoere kant tonen? Door thuis al geplastificeerde cijfers te maken en die tijdens de reis uit te reiken? Ik moet dan niet vergeten erbij te zeggen dat nummer 1 niet het beoordelingscijfer is, maar dat de dame, die het nummer uitgereikt krijgt, de eer heeft om met mij tijdens de eerste nacht van de reis het bed te delen. Tien dagen verblijf ik in Marokko... dus zullen twee ladies twee nachten met mij door mogen brengen. Welke twee zijn de lekkerste? Misschien is het juist goed om een pauze in te plannen. "Drie nachten op...één nacht af", of zoiets. Dilemma's, dilemma's...Goed nadenken Bert. Dit keer misschien toch een keer zonder je hersenen te gebruiken.

Wat ook nog tot de mogelijkheden behoort, is dat ik aan het einde van de vakantie er 8 zusjes bij heb. Boze stiefzusters en lieve soulsisters. Gezien mijn reputatie met vrouwen vrees ik hier een beetje voor. Ik zal niet kunnen kiezen waardoor ik lief ben voor alle meiden binnen de groep. Ik word een maatje, een broertje en dat is niet ideaal maar wel veilig.

Het ging al tijden niet zo goed tussen Maarten en Michelle. Ze vochten elkaar nog net niet de tent uit maar de spanningen in het huwelijk waren om te snijden. Wat echter het pijnlijkst was, was dat ook de kinderen eronder leden. Op voorspraak van Michelle ging het stel in relatietherapie. Niet eens zozeer voor elkaar maar voor de kinderen wilden ze alles in het werk stellen om het huwelijk nog te redden. Therapeute Angela zwaaide vrolijk de deur open.

"Wat ben ik blij dat jullie alle twee zijn gekomen, jongens. Wat vind ik dat dapper van jullie! Chapeau!"

Maarten geneerde zich een beetje. Eigenlijk vond hij het een teken van onmacht dat zij een softe zielenknijper nodig hadden om nog iets te maken van een voortslepend broeinest van irritatie. Beiden begrepen niet dat zo iets moois tot zo iets ellendigs kon veranderen. Maarten was verworden tot een vleesgeworden wandelend clichémannetje. Niets aan hem was nog spontaan. Zijn pens was verdrievoudigd de afgelopen 14 jaar. Michelle walgde van hem. Terwijl Michelle van prinsesje was omgezwaaid in een babbelziek manipulatief monstertje met cougarachtige karaktertrekjes. Ze keek enkel nog naar 20 jarige jongens met een strak lichaam. Tenminste, dat vonden de kemphaan en -hen van elkaar.

Angela lichte geduldig toe wat de bedoeling was van de therapie. Begrip, respect en naastenliefde stonden hoog bij haar in het vaandel. Ze moesten het opbrengen naar elkaar te luisteren en vooral elkaar te laten uitspreken. Alles voor de kinderen, zo stelde zij met uitgestreken gezicht. De kinderen mochten absoluut niet de dupe worden. Ze pinkte een traantje weg uit haar rechterooghoek. Na de zweverige introductie vroeg Angela om een korte introductie van het stel. Zoals dat hoort, mocht Michelle beginnen.

"Maarten is een enorme zak geworden, Angela. Hij heeft nooit meer aandacht voor mij. Ik heb het druk genoeg met mijn twee
kinderen maar Maarten gedraagt zich ook als een kind."

"Onze kinderen, Michelle."

"Ssst, Martijn. Nu is Michelle aan de beurt."

Angela kneep even met haar ogen en richtte vervolgens haar aandacht weer op Michelle.

"Nou ben ik dus helemaal van mijn à propos. Zo is hij nu altijd, Angela. Ik heb warmte en aandacht nodig. Geen dreinend derde
kind. Ik wil behandeld worden als een vrouw maar hij ziet mij meer als een sloof. Ja, dan kun je wel weer raar kijken, Maarten. Echt een specialisme van je. Maar het is toch gewoon zo? Zie je nu hoe hij naar mij kijkt, Angela? Zo gemeen. Dat arrogante smoelwerk!"

 "Mag ik nu ook eens wat..."

 "Martijn! Jij mag straks."

 "Het is Maarten!"

 "Ja. Jij mag straks."

Maarten dook in elkaar. Zijn schouders daalden tot borstkashoogte, zijn armen weefden zich in elkaar en zijn wenkbrauwen fronsten. Hij kreeg het vermoeden dat Angela en Michelle elkaar al langer kenden. Enige partijdigheid was de therapeute in ieder geval niet vreemd, vond hij. Maar goed misschien overdreef hij wel. Angela was een professional. En er waren duidelijk afspraken gemaakt over uit laten spreken en luisteren. Maarten spitste zijn oren dus maar weer.

"Wat vind je leuk aan jezelf, Michelle?"

 "Nou ik ben heel spontaan. Ik probeer overal het beste van te maken."

 "Zo spontaan ben je nu ook weer niet hoor."

 "Voor jou misschien niet. Maar de rest denkt daar heel anders over."

 "Ik vind het heel jammer dat je Michelle steeds onderbreekt, Martijn. Dit komt het proces niet ten goede. Michelle wil jij nog iets hierover zeggen?"

 "Nee, dat levert toch alleen maar gekibbel op."

 "Nou Martijn. Nu mag jij."

 "Nogmaals! Het is Maarten. M-a-a-r-t-e-n!

 "Jij bent Maarten."

 "Ja. Nou om te beginnen. Ik vind Michelle nog steeds een aantrekkelijke vrouw voor haar leeftijd."

 "Voor mijn leeftijd? Nou ja, voor mijn leeftijd! Nou ik vind jou helemaal niet aantrekkelijk meer. Je bent een uitgezakt varken geworden. Ik gruwel van je."

 "Eh Angela, moet je nu niet ingrijpen? Ik was toch aan de beurt?"

 "hm hm maar dit is kennelijk heel belangrijk voor Michelle. Probeer haar de ruimte te geven, Martijn. Dat is heel belangrijk in een relatie. Toe maar Michelle."

"Nou, zoals gezegd. Ik doe mijn stinkende best om er verzorgd uit te zien. Hij zegt het net zelf. En wat krijg ik er voor terug. Een onaantrekkelijke dikke vent."

"Ja voor jou ben ik misschien wel onaantrekkelijk, ja. Maar jij kijkt ook alleen maar naar jongetjes van 20. En je zit maar te kwekken de hele tijd."

"Oh... hoor je dat nou Angela?"

"Kwek, kwek, kwek, kwek."

"Grmbl... zo kinderachtig!"

"Kwek, kwek."

"Ja. Dit kan dus echt niet Martijn. Als je een huwelijk wilt op gelijkwaardige en respectvolle basis, kun je niet op zo'n manier met elkaar omgaan. Respect is een groot goed."

"Maar zij begon!"

"Nee, nu niet op een ander afschuiven, Martijn. Bied Michelle gewoon je verontschuldigingen aan. Kom op wees een vent. Michelle
zegt dit niet voor niets."

"Ja doei! Jullie zoeken het maar lekker uit met z'n tweetjes. Ik laat mij niet zo besodemieteren door een stelletje zuurpruimen! En je krijgt geen cent van mij, Michelle. Hoor je? Geen rooie rotcent! Ik ga er vandoor. Zoek het lekker uit!."

Vrouwen en mannen verschillen enorm en toch trekken zij elkaar aan. Uiteraard heb je de fysieke verschillen tussen
beide seksen waar ik verder weinig over kwijt wil. Reden hiervoor is dat dit stuk al gauw zal ontaarden in onovertrefbaar ordinair en daar houd ik niet van. Daarbij komt dat iedereen de fysieke verschillen tussen masculin en féminin wel kent waardoor het niet spannend is hier dieper op in te gaan.

Veel aardiger is om in te gaan op de gedachtegang van man en vrouw. Als voorbeeld neem ik een jongen en een meisje die voor het eerst met elkaar daten. Laat ik ze voor het gemak Rein en Judith noemen. Beiden zijn licht gespannen. Je weet immers maar nooit of er een klik is of dat je al snel probeert via de achterdeur te vluchten. Beiden hebben de telefoon aan en kunnen onder tafel blind Whatsappen. Bevalt de date niet dan staat een vriend van Rein en een vriendin van Judith stand-by om de avond voort te zetten zonder date.

In de voorbereiding neemt de spanning toe. Beiden hebben zich opgedoft en zien er op hun best uit. Geen enkel risico is genomen om op de wederpartij geen goede indruk achter te laten. De gedachtengang is als volgt:

Judith: "Ik moet ervoor zorgen dat ik wat later kom dan dat ik met Rein heb afgesproken. Hij mag wel even wachten. Probeer cool te zijn maar toch vriendelijk. Hard to get, Judith. Geen zoen vooraf maar gewoon een hand. Als het niets is meteen rechtsomkeert maken. Daarmee doe ik hem vast geen pijn want hij is waarschijnlijk wel iets gewend."

Rein: "Neuken, neuken, neuken."

Judith loopt de pizzeria binnen. Ze herkent Rein van de foto. Hij ziet er in het echt een paar jaar ouder uit maar lijkt een vriendelijke jongen. Nou ja, zelf had ze ook een foto van 6 jaar geleden op de site geplaatst. De pizza's en een karafje wijn worden besteld. Beiden krijgen geen hap door de keel. De gedachtengang:

Judith: "Ach wat schattig. Rein is een beetje nerveus. Ben ik niet de enige hihihi."

Rein: "Shit, ansjovis! Kaart kennelijk verkeerd gelezen. Wel een lekker mokkel overigens die eh...hè... hoe heet ze ook weer?"

Veel wordt er niet gesproken tijdens de date. Af en toe doen de proevers van het vers te bewandelen liefdespad wel een poging maar veel raakvlakken zijn er niet. Vurig wordt het het al helemaal niet. De gedachtengang:

Judith: "Wat een stille, verlegen jongen. Ziet er leuk uit maar hij is wel een beetje saai. Of is hij zo'n stille wateren, diepe gronden type?"

Rein: "Shit...mijn sok zakt af."

De avond loopt ten einde. Tijd om af te rekenen. Fifty-fifty natuurlijk naar Hollandse gewoonte. Judith lacht nog even naar Rein. De gedachtengang:

Judith: "hihihi, heeft hij nou  iets in zijn neus hangen? Dat heeft hij natuurlijk weer niet door. Typisch een vent."

Rein: "Wow, ze geilt op me. Jippie, dat wordt neuken neuken neuken!"

“Weet je Linda. Ik vond je eigenlijk helemaal niet zo mooi.”

“Oh…niet?”

“Nee echt niet! Ik vond je maar heel gewoontjes enzo. Als ik je mooi had gevonden, zou ik waarschijnlijk nooit op je afgestapt zijn. Veel te bang om een blauwtje te lopen. Maar bij jou durfde ik het wel aan. Ik dacht: “Zij vindt het vast leuk om eens een keer positieve aandacht te krijgen.” En die oneffenheden aan je zijn best leuk.”

“Nou Huib! Gelukkig maar.”

“Nee echt! Als je mooi was geweest, zou ik het idee hebben gehad dat je mij niet zag staan. Iedere afwijzing is toch weer pijnlijk. Voel je niet beledigd Lin..Ik bedoel het goed. Het voelt gewoon heel comfortabel bij jou!” Ik zou echt niet zonder je verder willen hoor. Maak je maar geen zorgen!”

Linda slikte even. Ze was de domheid in de communicatie van Huib in de loop der jaren wel gewend geraakt. Ze waardeerde de met naïviteit gepaard gaande megalomanie zelfs wel en kon er in ieder geval hard om lachen.

“Nou Huib. Toen ik jou voor het eerst zag, raakte ik wel helemaal opgewonden. Ik dacht dat ik gek werd. Mijn stoel leek wel een zwembad. Een gevoel dat ik nog nooit eerder had en ook later nooit meer heb gehad. Nou ja misschien bij de geboorte van Debby. Of nu ik erover nadenk. Nee toch niet.”

“Ja..hè!”

“Ja..Ja..Toen ik jou zag, dacht ik “Die moet ik hebben! Anders heeft verder leven voor mij geen zin meer.” Jeetje Huib, wat heb jij mijn hoofd op hol gebracht. Ik kon gewoon niet meer nadenken. Alle ratio was weg. En weet je Huib..Iedere keer als ik jou zie, heb ik dat gevoel nog steeds. Ik word helemaal week in mijn buik. Pfff ik val bijna flauw!”

“(hihihi) Nou Linda..”

“En weet je wat nou zo erg is Huib?”

“Eh..Nee!”

“Dat je het nog gelooft ook!”

Albert had alle moed bij elkaar geraapt om een contactadvertentie te plaatsen op een datingsite. Als schapenboer kwam hij nauwelijks toe aan het ontmoeten van vrouwen. Zijn werk nam al zijn tijd in beslag. “Boer zoekt vrouw” was hem veel te revolutionair. Daarbij kwam dat hij als de dood was domme dingen voor de camera te roepen. Hij had het programma diverse jaargangen gevolgd en voelde altijd een plaatsvervangende schaamte opstijgen als hij naar zijn knullige collegae keek. Zo’n blamage wilde hij zichzelf graag besparen.

Eigenlijk had Albert best een aantal zaken mee. Hij had een markante kop en een vriendelijke uitstraling. Daarbij kwam dat Albert het financieel heel aardig op de rit had. Alleen zijn directe wijze van communiceren speelde hem regelmatig parten. En het drukke boerderijbestaan uiteraard. In dat laatste had hij zelf overigens geen erg. Hij was niet anders gewend. De afweging om nu eindelijk eens een vrouw  “te nemen” was enerzijds vanwege een hang naar geborgenheid en anderzijds een puur praktische. Zijn moeder was vorig jaar komen te overlijden. De puinhoop in de boerderij begon hem zo langzamerhand de keel uit te hangen. “Tijd voor actie!” aldus Albert.

Na vier weken Filipijnse en Oost-Europese vrouwen te hebben afgewezen, leek hij eindelijk beet te hebben. Aaltje Vis had gereageerd op zijn advertentie. Na twee keer chatten en eenmaal telefonisch contact was een heuse date gepland. Albert stikte van de zenuwen. De laatste keer dat hij intiem was geweest met een meisje was 14 jaar geleden. Van huis uit had hij meegekregen altijd attent te zijn. Hij maakte een vriendelijke opmerking over Aaltjes jurk (“Mooie jurk!”) terwijl hij zijn duim omhoog stak. Daarnaast had hij een roos uit eigen tuin voor haar meegebracht. Hij had succes. De geste werd door haar zeer gewaardeerd. Albert en Aaltje bloosden.

Al snel was er chemie tussen de twee. Na kort over rammen, ooien, lammetjes en hamels gesproken te hebben, werd het tijd om de grote vragen aangaande een duurzame relatie te stellen. Uiteraard vond hij het belangrijk dat Aaltje proper was. Ook wilde hij weten of ze een kinderwens had. Albert nam het woord:

"Zeg, even tussen twee haakjes. Hoe kijk je eigenlijk aan tegen de rolverdeling in de huishouding?"

"Ach in mijn vorige relatie deed ik ook de huishouding. Maar als jij mij helpt met stofzuigen dan help ik jou met de koeien (hahaha)!"

"Schapen!"

"...Schapen..o ja (shit)..Ook mooi!"

“Wil je kinderen?”

“(hihihi) Zo, je laat er geen gras over groeien, Albert. Dit is onze eerste date.”

“Ik verknoei niet graag mijn tijd. Nou wat is het…Ja of nee?”

“(hihihi)”

“Wat is er? Zit je me soms te versieren?”

Albert schrok een beetje van die laatste opmerking. Het gaf echter niet. Aaltje hield wel van kerels die direct uit de hoek kwamen. Niks poespas, gewoon zeggen wat je vindt. Ze had in haar omgeving al genoeg jongetjes getroffen die haar enkel aangaapten en naar haar borsten keken. Albert was anders. Albert was eerlijk. Het voelde allemaal meteen vertrouwd. Ze voelde vlinders in haar buik fladderen. Ze was verliefd.

Vanmorgen opende ik het deurtje van de wasmachine en sorteerde ik geduldig de was eruit. "Verdorie!" floepte uit mijn mond. " Ik mis een sok! " Ik wist zeker dat ik een even aantal sokken in de overvolle machine had gestouwd. Het overkomt me vrijwel iedere wasbeurt dat er een sok minder uit de machine komt dan erin was gegaan. Hoe het komt is me een raadsel. Eerst voel ik altijd aan de centrifugebodem. Ook
deze keer vond ik er weer een vastgeplakte sok. Voor mekaar, zou je denken. Nou, mooi niet! Niet één maar twee sokken plukte ik uit de machine waardoor het eindresultaat een oneven aantal bleef.

Niets aan de hand, zou je denken maar de volgende draaibeurt mis je weer een sok en lost het probleem zich vanzelf op. Maar wat nou als ik nu een rode sok mis en de volgende draai-editie een zwarte? Ik vertik het namelijk om met twee verschillend gekleurde sokken rond te lopen. Ik ben malle Eppie niet! Twee rechtersokken of linkersokken van dezelfde kleur, oké... maar niet twee verschillend gekleurde sokken. Dan ga ik nog liever naar een boerenfestival in Wilnis ofzo. Het vreemdste aan het sokkenmysterie is dat ze ook nooit meer opduiken. Wel merk ik dat mijn wasmachine in de loop der jaren stroever draait. Maar hoe komen de sokken dan achter de centrifuge terecht? Ik heb nog nooit een gat ontdekt in de centrifuge. Raar!

Nadat ik de was had opgehangen, ontruimde ik de vaatwasser. Ik wist zeker dat hij deze morgen gespoeld had. Ik had hem nota bene zelf aangezet. Het resultaat viel niet mee. Jusresten waren vastgekoekt in de koffiekopjes en ook in de theeglazen bespeurde ik kleine Pizza Quattro Stagioni restjes. De hoop dat de vis uit zichzelf wel in het hete water wegzwom bleek ijdel. Tja, die vis was natuurlijk ook al een poosje geleden overleden. Aan voorspoelen doe ik nooit. Ik vind het zonde van de tijd. Zo'n machine moet gewoon zijn werk doen.
Mopperend deed ik een schortje voor terwijl de kraan een teiltje vulde. Met een traditioneel afwasborsteltje corrigeerde ik het laatste vuil waardoor het bestek, de glazen, kopjes, borden en pannen toch weer blinkend in de kast geplaatst konden worden.

Mijn stofzuiger hoestte meer stof uit dan het opzoog. Hoogtijd de volle stofzak te vervangen door een lege. Ik drukte op de knop van het apparaat waarmee ik toegang kreeg tot de zak. Direct na het openen vloog een stofwolk , waar Eyjafjallajökull  jaloers op zou zijn,
door de woonkamer. Nadat ik weer tot adem was gekomen en mijn oriëntatie had hervonden in de stofravage, trok ik met driftig rukje de zak uit de machine. Dit ging veel te ongecontroleerd waardoor het openscheurde en een berg troep op het laminaat het resultaat was.

Verbouwereerd keek ik naar het zooitje. Ik beheerste mij en schopte voor de verandering eens een keer niet de stofzuiger door de huiskamer. Na even in het stof gegrabbeld te hebben, meende ik een stukje sok te herkennen. Ik herkende wel meer maar dat
kan ik beter niet opschrijven. Met een stoffer en blik veegde ik het stof op en deponeerde het in de vuilnisbak. Hierdoor ontstond helaas ook weer een nieuwe stofwolk. De drogende was die drie meter verderop hing, leed er zwaar onder en kon eigenlijk weer linea recta de machine in.

Renate en ik arriveerden op de vooraf gereserveerde camping in Denemarken. Het was behoorlijk warm geweest die dag. Stinkend als een buffel kwamen we bezweet uit de auto. Snel haalden we de bungalowtent uit de auto en legden alle 36 tentstokken gesorteerd op stickertjes bij elkaar. Geel bij geel, groen bij groen, rood bij rood, blauw bij blauw, zwart bij zwart en wit bij wit. We maakten even kennis met de buren en hun schatten van kinderen en renden vervolgens door naar het zwembad om een frisse duik te nemen.

Na lekker gesparteld te hebben in het water bleken de schattige kindertjes kwaadaardige duiveltjes te zijn. Onze stokken waren door elkaar gelegd en de kinderen waren lekker creatief geweest met de stickertjes. Veel stickertjes waren verwisseld en van enkele stokken waren de stickertjes afgepulkt. Hierdoor kreeg het geraamte van de tent allerlei vormen. Eerst hadden we een bol, vervolgens een piramide en daarna een revolutionair fantasiemengelmoesje waarvoor in de wiskundige wetenschap nog geen definitie bestond. We mopperden op elkaar over onze dommigheid terwijl de kinderen ons op veilige afstand uitlachten. Dat was niet verstandig van ze… Ik schopte de tentstokken uit elkaar en rende zwaaiend met één van de verbogen stokken achter die koters aan. Eén van de kinderen kreeg ik te pakken. Ik boog de stok om hem heen zodat hij geen vin meer kon verroeren waarna ik ruzie kreeg met de ouders van de kinderen. Renate probeerde ondertussen de boel te sussen.

Oververhit sprongen we de auto weer in om snel een andere tent te kopen. Budgettair hield dit in dat we iedere avond zelf moesten koken in plaats van de lokale visrestaurantjes te bezoeken. Het voor de zekerheid meegenomen kookstelletje werd dus een noodzakelijk kwaad. Om het toch gezellig te maken, kochten we een klein barbecuesetje en een zak kooltjes. We kochten ook een tentje, dat zo klein was dat je de kont niet kon keren. Mooi weer werd hierdoor nog belangrijker.

Snel reden we terug naar de camping en zetten het tentje op. Dankzij de duidelijke instructies was het opzetten van het tentje een fluitje van een cent. Omdat het tentje zo klein was, moest veel van de inboedel buiten blijven staan. Achteraf was het misschien verstandiger geweest deze spullen veilig in de auto op te bergen maar ach, het zou de komende week mooi weer blijven. Niets bleek minder waar. De lucht betrok een beetje totdat uiteindelijk gitzwarte wolken boven de camping samenkwamen. Het rommelde in de lucht en wij bliezen ons tweepersoonsluchtbed op zodat we deze nog snel in de tent konden duwen. In onze haastige inpakdrift waren we de opblaaspomp vergeten waardoor ik als een wilde met de mond aan het tuutje lucht blies in het bed. Aan de andere kant liep de lucht er net zo snel weer uit. We hadden geen plakkertjes bij ons waardoor we uit armoede maar de los gepulkte stickertjes van de bungalowtentstokken gebruikten. Velen lieten direct weer los maar gelukkig lukte het uiteindelijk om het luchtbed te repareren en vol te blazen. Snel nog even in de tent leggen en klaar was Kees. Mooi niet! Het luchtbed was prima geschikt voor de bungalowtent maar bleek zo’n zeven centimeter te breed voor het nieuwe tentje! Ondanks de vlot afnemende temperatuur had ik mijn kookpunt bereikt.

We renden uit de tent naar de auto, verstelden de stoelen in de slaapstand en probeerden zo goed en zo kwaad als het ging de nacht door te brengen in de auto. Die nacht stormde en regende het zo hard dat we de volgende dag nauwelijks naar het tentje durfden te kijken. Deze had het noodweer echter verassend overleefd en zag er nog strak uit. De spulletjes die we niet meer binnen hadden kunnen zetten waren nat maar konden daar gelukkig wel tegen, met uitzondering van de rollen toiletpapier die als een soort papier-maché poppetje aan elkaar vastgeplakt zaten. Het werd een stralende dag en we hadden ons voorgenomen dat de storm van die nacht ons humeur niet zou beïnvloeden. Het was immers vakantie dus moest het gezellig zijn. We gingen naar de lokale supermarkt waar we een nieuw iets smaller luchtbed kochten. Tevens sloegen wij worstjes, shaslicks en speklapjes in voor de barbecue die we voor de avond gepland hadden.

Het was heet die dag maar het waaide ook flink. We zouden dus levend kunnen verschroeien maar gelukkig hadden we voldoende zonnebrandolie meegenomen om ons tegen verbranding te beschermen. ’s Avonds staken we het barbecuevuurtje aan. Met extra meegenomen terpentine maakte ik een hoog vuur zodat de kooltjes sneller zouden smeulen. Renate kreeg argwaan en vroeg mij of ik wel wist wat ik deed. Schamper lachend om de bezorgdheid gaf ik aan dat zij zich geen zorgen hoefde te maken. Met een papier-maché poppetje onder de arm liep Renate richting het toilet. Zoals ieder jongetje wilde ook ík vroeger brandweerman worden. Vol bravoure strooide ik nog wat extra terpentine over het vuur. Dit was niet verstandig. De wind stak op en…. “whoesh” weg was ons tentje. Renate kwam ondertussen weer terug van haar toiletbezoek en zocht naar het tentje. “Huh, hier stond hij toch?” Las ik, verscholen achter een boom, in haar ogen. Uiteindelijk moest ik haar uitleggen wat er gebeurd was. Een grotere vernederende ervaring heb ik nog niet meegemaakt en hoop ik ook nooit mee te maken.

De terugreis naar Nederland duurde ijzingwekkend lang. Het einde van de vakantie betekende tevens het einde van de

In het kader van de kerstgedachte had Huibs werkgever bedacht dat het maatschappelijk verantwoord was om een inzamelingsactie te organiseren voor de Voedselbank. Iedere werknemer werd ruim van te voren per email geïnformeerd over de actie. Verzoek aan iedereen was enkele voedingswaren in te leveren zodat ook de mensen die het heel hard nodig hadden fatsoenlijk te eten zouden krijgen tijdens de Kerst. Een mooie gedachte vond ook Huib. Uiterlijke inleveringsdatum was maandag voor 8 uur.

Zondagavondlaat vertelde Huib aan Linda over de geweldige actie. Linda was zelf zeer begaan met het leed in de wereld. Zo had zij al eens op vrijwillige basis een half jaar gewerkt in Ethiopië. Linda was ontroerd door het mooie idee van Huibs werkgever en kreeg tegelijkertijd een woedeaanval omdat Huib zoals altijd op het allerlaatste moment met het idee op de proppen kwam. Het was 11 uur ’s avonds en alle supermarkten waren al gesloten. Na een korte scheldkanonnade probeerde Linda haar ratio te herpakken en bedacht ze koortsachtig hoe het probleem opgelost kon worden.

Linda: “Ik schaam me weer zo diep voor je Huib. Wat ben je toch een pannenkoek af en toe!”

Huib: “Nou Lin!..hihihi..Pannenkoeken zijn nog niet zo’n gek idee. Je zou..”

Linda: “Houd je kop! Ik zou jou wel in hapklare brokjes willen snijden. Maar dat kan ik die arme mensen niet aandoen!”

Met gebogen hoofd droop Huib af. Hij had het weer eens helemaal verkeerd gedaan. Het speet hem dat hij Linda op het laatste moment toch weer op de hoogte had gesteld. Als hij nou gewoon zijn mond gehouden had, was zij er waarschijnlijk nooit achter gekomen. Hoewel…Linda was altijd erg op haar qui-vive. Het was niet uit te sluiten dat ze er via een omweg toch achter gekomen was. Ondertussen liep Linda driftig richting de voorraadkast. Ze pakte een netje uien, een pak koffie, koffiefilters, een pakje theebuiltjes, een pak rijst, een pak meel, een fles stroop en een pak suiker. Huib keek ook even mee met Linda. Hij pakte een opengebroken pak stroopwafels. Linda griste deze woedend uit zijn handen.

Linda: “Huib, de datum is al een half jaar verlopen!”

Huib: “Maar dat merken die mensen toch niet, Lin! Ik bedoel dat eten in die afvalbakken zal toch ook niet altijd even vers zijn?”

Linda: “Huib van Driel! Ken je echt geen schaamte? Gooi die koeken weg!”

Huib: “Nou hoor! Ik probeer alleen maar mee te denken. En die mensen merken het echt niet. Die hebben een sterkere maag dan wij en trouwe…”

Linda: “Houd je bek, Huib! Ga alsjeblieft even naar boven of zo! Hoepel in ieder geval op!”

Huib: “M- Maar…”

Linda: “Uit mijn ogen!”

Huib trok zijn jas aan en liep vol van verontwaardiging hoofdschuddend naar buiten. Linda pakte nog een pak appelsap uit de voorraadkast en plaatste het setje in een doos. Ze haalde opgelucht adem en moest stiekem een beetje grinniken om Huib. Hij was toch wel haar lekkere poepie. Soms kreeg ze alleen de kriebels van zijn egoïstische gedrag maar over het algemeen was goed met hem te leven en kon ze met hem lachen, praten en ook huilen. Daarbij kwam dat de liedjes van André Hazes hen ook nog eens bond.

De volgende ochtend liep Huib met het ingepakte doosje naar de auto, startte de motor en reed naar zijn werk. Huib was extra vroeg want om 8 uur ’s morgens zouden de spullen worden opgehaald. Huib pakte de koffie, de koffiefilters, de theebuiltjes, de rijst, het meel, de stroop, het appelsap, de uien en de suiker uit het doosje. Nieuwsgierig keek hij wat zijn collega’s al in de kratjes hadden geplaatst. Nee, zag hij dat nu goed? Stond er een magnum “Legras et Haas” tussen de proviand? Wat zonde, vond Huib. Die mensen proefden dat toch niet. Bovendien paste het niet echt bij de kale rijst.

Huib begon te trillen. De adrenaline stroomde door zijn lijf. Vlug keek Huib om zich heen en pakte de fles champagne uit het krat. Als een dief in de nacht sloop hij met de magnum onder zijn jas het pand weer uit richting zijn auto. Hij was als de dood om betrapt te worden. Haastig wikkelde hij de fles in een deken en legde hem vliegensvlug in de kofferbak. Door de haast ketste de bodem van de fles tegen de onderkant van de kofferbak. Huib kreeg bijna een hartstilstand van het geluid van de fles tegen de metalen rand. Gelukkig was de fles van dik glas en kon hij wel een stootje hebben. Huib trilde van de spanning. Eigenlijk voelde het niet helemaal goed.

De rest van de dag bleef Huib gespannen. Zijn chef was er achter gekomen dat de magnum was verdwenen uit de voorraad. Hij was des duivels om zulk schofterig gedrag. Een boze email werd de organisatie ingestuurd:

“Beste collega’s,

Tot mijn grote spijt heb ik moeten constateren dat een magnum champagne uit de voorraad die bestemd was voor de voedselbank verdwenen is. Welke schaamteloze vlegel haalt het in zijn bolle hoofd iets uit de voorraad te stelen in plaats van eraan toe te voegen? Is dan helemaal niets meer heilig in deze wereld? En denk eens aan die arme mensen die nu nog minder krijgen omdat één van u zo egoïstisch is enkel aan zichzelf te denken. Ik hoop dat u het fatsoen kunt opbrengen de magnum weer terug te brengen. Mocht u niet over een dergelijk vermogen beschikken dan hoop ik van harte dat u er een aantal nachten heel slecht van zult slapen!

Gerard Klooster”

De chef kwam er niet achter dat Huib de fles had ontvreemd. Huib haalde opgelucht adem toen de tijdzoemer om 17.00 uur afging. Huib wenste zijn collega’s en chef een prettig kerstfeest en liep op een drafje naar zijn auto. Thuisgekomen liet hij de magnum zien aan Linda. “Het kerstgeschenk van mijn werk!” jokte hij geroutineerd. Linda vond het een belachelijk kerstcadeau. Zo’n decadent geschenk paste ook helemaal niet in de Kerstsfeer. Zeker van een bedrijf dat dit jaar aandacht had besteed aan de voedselbank begreep ze het niet. Ze neigde ernaar om die Gerard Klooster maar eens te bellen en haar beklag te doen over de chique geste naar zijn personeel. Was die man niet helemaal goed bij zijn hoofd? Hoe kun je nu zoiets geven terwijl je juist stil wilt staan bij de mensen die het op dit moment zo moeilijk hebben?

Het zweet brak Huib uit: “Hè stel je niet zo aan, Lin! Bovendien is het bedrijf nu toch gesloten. Laat die man lekker met rust. Hij is ook met kerstreces met zijn gezin. Doe nou eens even gezellig!” Kraamde hij haspelend uit. Linda was het eigenlijk wel met Huib eens. Ze zou die Klooster er nog wel een keer over aanspreken als het beter schikte. De champagne was ook best lekker. Samen nipten ze van één glas.