"Dag jongen! Ik heb kanker! Hoe was jouw weekend?"

Zo! Die zin kwam op 9 januari 2017 om 16.00 uur wel even binnen. Het komt zelden voor dat ik met mijn mond vol tanden sta maar hier werd ik toch wel doodstil van. Mijn vader leek er een beetje triomfantelijk bij te kijken. Kwam dit misschien door de spanning? Hij had immers gelijk gekregen en ik niet. Daarbij kwam dat ik voor de onderzoekjes bij hoog en laag had gezworen dat hij last had van een oudemannenkwaal. Hij moest zich niet aanstellen. Zich pas zorgen gaan maken als er echt iets aan de hand was. Zijn angst en zorgen bleken terecht en mijn luchtigheid in zijn geheel niet. Helaas!

Ik werd er boos van. Niet op mijn vader natuurlijk, maar meer op de situatie! Die schijtziekte waar ik al zo vaak mee geconfronteerd was door bekenden of klanten die in hun omgeving mensen waren verloren door de ziekte met de grote K. Dat overkwam hun! Ons niet! Kanker moest met zijn gore poten van ons afblijven! Andere mensen verloren hierdoor het leven. Wij niet! Al jaren had ik bepaald dat mijn vader en moeder als onsterfelijk op het culturele  erfgoed van Nederland moesten worden geplaatst. Ik wilde niets met dat enge gedoe te maken hebben. De ziekte waardoor ik zelf ook al diverse familieleden als opa, oma en tante had verloren. Die grote kankerziekte had nu ook mijn vader in de greep. Dat was niet eerlijk. Het was niet afgesproken. Zo hoorde het niet!

Snel herpakte ik mij door vragen te stellen over de situatie. Mijn vader stelde mij gedeeltelijk gerust. Het was vroeg ontdekt aan zijn prostaat. Er waren geen uitzaaiingen geconstateerd. Het was te behandelen en te genezen. Wel moest hij voorlopig 5 dagen in de week naar een nog nader te kiezen ziekenhuis toe om zich te laten bestralen. Ook zou hij vrouwelijke hormonen ingespoten krijgen om de testosterongehalte te verlagen. "Je krijgt dus anderhalve moeder jongen. Er zit nu echt geen broertje of zusje meer voor je in." grapte hij. Hoewel best leuk kwam het grapje maar nauwelijks binnen.

Gelukkig was mijn zus meegereden met mijn vader en moeder naar het ziekenhuis. Janneke is huisarts en weet precies welke vragen zij moet stellen. Natuurlijk baarde het antwoord van de specialist haar ook zorgen maar tegelijkertijd wist zij ook dat deze vorm van kanker geneesbaar was en dat het vlot ontdekt was. En dat enkel omdat mijn vader de laatste tijd bloed plaste. Hij maakte zich daar bezorgd over en wilde dat laten onderzoeken. Aan kanker wordt een cijfer gegeven. Je kunt tussen de 6 en de 10 scoren volgens mijn zus. Mijn vader scoorde een 8. Op school zou ik superblij zijn geweest maar in dit geval had ik toch liever een 5 behaald.

Binnenkort gaat het circus van genezingsproces van start. Een harde eenzame tijd en strijd waarbij wij je zoveel mogelijk willen steunen. Lieve papa. Als je iets nodig hebt, laat het ons alsjeblieft weten!

De wereld en zijn bevolking verandert voortdurend. Zo is in Nederland langzamerhand de verzuiling verdwenen, spelen kinderen nauwelijks meer buiten en durft, op een enkeling na, niemand meer in een ribbroek rond te lopen.

In Nederland zijn we zo verwend dat de verveling steeds meer toeslaat. Als we het koud hebben, dan zetten we de centrale verwarming een graadje hoger, als het donker wordt schijnt na een draai aan de knop de sfeerverlichting in huis, willen wij niet koken dan laten wij iets bezorgen en
de computer staat de hele dag aan want misschien willen we wel enkele minuten achter het apparaat plaatsnemen.  We zijn zo decadent dat we er niet meer van opkijken. Het is allemaal gewoon. We zijn volledig blasé.

We kijken niet naar wereldproblematiek zoals de vluchtelingen in Calais, de hel van Syrië of het gevaar Trump in de Verenigde Staten. Ben je gek? Wij maken ons druk om Zwarte Piet. Jawel...Zwarte Piet. En het zijn niet de kinderen die zich druk maken. Nee het zijn volwassen mensen die zich druk maken om Zwarte Piet. Ja echt waar...volwassenen. En niet alleen hersenloze idioten bevinden zich in deze menigte maar ook mensen met wel het broodnodige in de bovenkamer.

De voorstanders en tegenstanders van de knecht van Sint Nicolaas worden steeds agressiever in hun missie. Geen enkele schaamte voelt men in hun strijd. Het gaat immers om landsbelang. De PVV spint er garen bij. Er ontstaat een haat die beangstigend is. Mensen met een mening over het verdwijnen van Zwarte Piet worden het land uit gewenst door elkaar na pagaaiende idioten. Er worden Facebookpagina's opgestart met enge leuzen waar de alleroudsten in Nederland nog geregeld van wakker schrikken. Echter zijn er meer mensen die deze pagina's liken of zelfs kopiëren op hun Facebookpagina. Er zijn mensen die enkel nog quotes van pro Zwarte Pietensites op hun Facebookpagina kopiëren. Een kinderfeest wordt te gronde gericht door volwassenen met een te groot ego en te verroeste herseninhoud. Het is een prestigestrijd geworden tussen goed en kwaad waarbij ratio allang geen rol meer speelt. Haat wint van oplossingsgerichtheid. Het is ook veel eenvoudiger om ergens tegen te zijn dan ergens over na te denken.

Is Zwarte Piet uit racistisch oogpunt ontstaan? Ik weet het niet. Ja hij kan een hardwerkende slaaf zijn geweest. Maar hij kan ook een Moor zijn geweest die beschermd werd door Sint Nicolaas. Laatste hoorde ik iemand roepen dat er meer witte dan zwarte slaven zijn geweest. Zou best kunnen maar de baas van een witte slaaf was niet zwart. Natuurlijk begrijp ik ook wel dat de kinderen geen enkel racistische betekenis geven aan Zwarte Piet en de meeste volwassenen hoogstwaarschijnlijk ook niet. Echter is de Nederlandse cultuur langzamerhand uitgegroeid als multiraciaal bolwerk dat onderscheid op dit vlak niet meer van deze tijd is.

Ik heb een eenvoudige oplossing voor het probleem. In tegenstelling tot velen vind ik niet dat Silvana Simons maar het land moet verlaten. Ik ben voor diversiteit onder de Pieten die past bij de moderne Nederlandse cultuur. Dus geen stroopwafelpiet, geen blauwe, oranje of paarse piet. Ik ben voor een afspiegeling van de Nederlandse samenleving. Ofwel zwarte, blanke en mediterraan gekleurde pieten. Maak er een feest van waarbij respect voor elkaar en plezier van het kind zegeviert.

Is het na de aanslagen van 28 juni 2016 nog wel passend om een blij stuk over Istanbul te schrijven? Ja! Ik vind van wel want de liefde en warmte die wij hebben ervaren, in de stad, tussen de Moslims onderling weegt veel zwaarder dan een terreuraanslag van enkele zich miskend voelende extremisten met een megalomane attitude of een minderwaardigheidscomplex van hier tot aan Mekka. Ik weet nooit precies welke van deze twee gemoedstoestanden de overhand heeft. Winnen zullen, kunnen en mogen zij natuurlijk nooit! Dat een Wilders bij zulk wangedrag garen spint en dat mogelijk ook de verhoudingen in Nederland weer eens op scherp worden gezet is een groot verlies voor onze democratie. De extremisten behalen wat dat betreft nu juist een doel dat zij niet nastreven hoewel zij mogelijk voor een gedeelte de oorzaak zijn van Brexit.

Mijn vriendin droeg nu een aantal jaren een bril en verloor daarmee een deel van haar authenticiteit. Zij wilde dolgraag brilloos door het leven gaan. Nadat zij van een collega een juichverhaal hoorde dat deze zijn ogen succesvol had laten laseren en daardoor geen bril meer nodig had, hakte zij vlot een knoop door. Die ogen moesten en zouden gelaserd worden zodat zij weer als mijn vriendin over de straten kon lopen in plaats van mijn vriendin met die stomme bril! In Turkije is de lasertechnologie vooruitstrevend en werken zeer capabele oogartsen. Omdat de prijs in Turkije zelfs inclusief de vlucht en het hotelverblijf goedkoper bleek dan in Nederland en de reputatie zoals gezegd zeer hoog stond aangeschreven, was de optelsom vlot gemaakt. Op 22 juni vertrokken wij voor 5 dagen naar Istanbul. Met afstand de drukst bevolkte stad van Europa met ruim 14 miljoen inwoners.

De reis verliep niet helemaal vlekkeloos. Het begrip: "op zijn Turks" kreeg een nieuwe dimensie en werd, zij het, beperkt de standaard voor deze reis. Op Schiphol waren wij niet bekend als reiziger. Na de nodige korte stress en een aantal telefoontjes van de behulpzame grondstewardess mochten we toch inchecken in het vliegtuig dat met een lichte vertraging vertrok. In Istanbul werden we opgewacht door onze chauffeur Fatih ("Wat een mooie jongen!" fleurde mijn vriendin net even te opzichtig naar mijn zin (grrr ik ben jaloers) op). We werden afgezet bij het Bulvar Hotel. Een ander hotel dan op de reisbescheiden was vermeld maar dat deerde ons niet. Het nieuwe hotel lag namelijk veel centraler in Istanbul en vlakbij de populaire tramlijn 1.

De eerste avond gingen we te voet Istanbul verkennen. De GPS en het richtinggevoel van mijn vriendin bracht ons door de kleinere buurtjes met smalle meestal stijgende straatjes. De echt toeristische attracties zagen we op een afstand liggen maar bezochten we nog niet van nabij. Dat zou de komende dagen wel komen. Na een intensieve avond en eten op een terrasje vielen we tevreden in slaap. Het ontbijt de volgende dag overtrof mijn stoutste dromen. De keuze was reuze. Het megabuffet werd dan ook door ons beiden meerdere keren met een bezoekje vereerd. Wat was het allemaal lekker en wat kwam ik aan. Dat merkte ik later toen ik tijdens mijn eerste hardlooprondje terug in de Zaanstreek niet zo vlot vooruitkwam.

Istanbul is prachtig en dankzij de al eerder gememoreerde Tramlijn 1 waren de meeste bezienswaardigheden goed bereikbaar. Absolute hoogtepunten waren de Sultan Ahmet Moskee (Blauwe Moskee), de Ayasofya, het Topkapi Paleis inclusief imposante tuin met beeldig uitzicht op de Gouden Hoorn. In het daarin gevestigde gezellige theerestaurant was het prima toeven. Thee kon je er ook bestellen maar kreeg je nooit geserveerd. Hierdoor konden wij na een half uurtje genieten van het uitzicht als een dief in de nacht verdwijnen door onze biezen te pakken. Andere hoogtepunten die we meepikten waren een boottocht op de Bosporus, een bezoek aan de Galata toren en een ondergronds waterbassin. Het eten was verrukkelijk en de laatste avond hebben we genoten van een bijzonder restaurant met authentiek Turkse gerechten en zitkussens op de grond.

Extra interessant aan onze reis was dat wij aanwezig waren tijdens de Ramadan. Absoluut hoogtepunt vond plaats voor een bankje tussen de Ayasofya en Sultan Ahmet vlak voor zonsondergang. Massa's mensen verzamelden zich om met familie, geliefden en vrienden samen te eten. Na het avondgebed van de muezzin werd er gretig ingenomen. Geen spoor van agressie was waarneembaar. Enkel genegenheid, warmte en liefde ontspon zich over het massale plein. Zo gaan Moslims met elkaar om. Een geweldig samenzijn volop gezelligheid.

Drie oudere heren fietsen gebroederlijk naast elkaar op de hometrainer in de sportschool. Herman, Jaap en Jan zijn alle drie de pensioengerechtigde leeftijd al lang gepasseerd. Ze komen al maanden standaard met z'n drieën iedere maandag een uurtje aan de conditie werken. Tot voor kort trainde ook Pieter nog mee maar die heeft momenteel zoveel fysieke ongemakken dat hij verstek moet laten gaan. De heren komen meestal iets later dan ik binnen en vertrekken altijd vroeger . Verguld van plezier kijk ik iedere week weer uit naar het tafereeltje. Standaard zitten ze op de drie fietsen die het dichtst bij het raam staan geposteerd. Iedereen weet en respecteert dat waardoor de fietsen voordat zij binnenkomen standaard onbezet zijn. Graag fiets ik op de fiets die achter hen gestald staat zodat ik hen de volledige drie kwartier stiekem kan stalken zonder dat de heertjes het door hebben. Tenminste dat denk ik.

Voor het raam staat een tankwagen gepositioneerd. Een chauffeur rijdt zijn trekker een stukje ervoor en daarna langzaam achteruit om de tankwagen aan zijn auto te koppelen. Ademloos kijken de mannen naar wat zich voor hen buiten afspeelt. De bewondering voor het vakmanschap van de chauffeur druipt van hun gezichten af. "Razendknap!" zie ik Jan denken. Gelukkig herpakt hij zich al vlot nadat de auto en tankwagen zijn samengesmolten tot één vervoermiddel. Meewarig schudt hij zijn hoofd. "Amateur! Ik deed dat vroeger beter!" mompelt hij naar zijn kornuiten. Herman en Jaap knikken bevestigend.

Langs het raam loopt een jong stelletje. Zij zijn duidelijk nog niet zo lang bij elkaar want kunnen nauwelijks van elkaar afblijven. Wat te verwachten valt, gebeurt ook. Vlak voor de drie mannen vindt een kort liefdestafereel plaats. Na een seconde of 15 wendt het meisje even haar hoofd van het nieuwe vriendje af. Ze kijkt even op de telefoon naar het appje dat ze net heeft ontvangen, giechelt, tikt snel een antwoord op haar telefoon en richt zich weer tot de knul. Herman heeft een druppeltje in zijn mondhoek hangen. Tenminste dat denk ik want hij veegt zijn mond af met zijn handdoek. Ik ben er niet zeker van of het is ontstaan door zijn inspanning op de fiets of door de sfeerimpressie buiten. "Vroeger hadden de meisjes kort haar of droegen het opgestoken. Al die meisjes hebben tegenwoordig maar lang haar. Dat lijkt mij lastig met kussen. Al dat haar dat steeds in de mond komt. Maar kennelijk is het zinnenprikkelend om lang haar te hebben naar die knapen toe." Hij duwt even zijn gebit weer een stukje naar achteren in de mond. Deze schuift vanwege de getoonde ijver en het getril op de fiets regelmatig een stukje naar voren. Eén keer viel het gebit zelfs uit zijn mond. Daarna heb ik hem drie weken niet gezien in de fitnessschuur.

Het drietal heeft zich genoeg vermoeid voor vandaag. De inspanning lijkt Jaap zelfs iets te veel. Met een vuurrood hoofd strompelt hij richting de kleedkamer. Ik maak me oprecht een beetje zorgen om de oude baas. Gelukkig valt het mee als hij later fris gedoucht naar de koffiebar van het gebouw loopt. Jaap bestelt koffie voor hem en zijn vrienden. Het is een doorn in zijn oog dat de koffie uit zo'n automaat komt. Vroeger werden de boontjes tenminste nog verpulverd in een echt koffiezetapparaat maar met die moderne fratsen van nu is er niet veel meer aan. De koffie smaakt ook minder lekker. Herman, Jaap en Jan zitten als drie kleine kleutertjes naast elkaar op een stoel. Ze kijken naar de zich in het zweet uitslovende dertigers en veertigers die nog niet de interne rust hebben gevonden die zij wel al jaren hebben. "Vroeger was veel toch echt wel beter." zegt Jaap tegen zijn twee oude vrienden. De mannen gniffelen ondeugend als ze uitzicht hebben op een jonge vrouw met een strak lijf. Uiterlijk zijn zij door de tijd ingehaald en innerlijk gedeeltelijk ook maar van binnen blijven ze toch voornamelijk jongens. Ik vind het lief!

"11 november is de dag dat mijn lichtje branden mag." We staan weer aan de vooravond van het mooiste kinderfeest in Nederland, Sint Maarten. Het al sinds jaar en dag door de Vereniging van Nederlandse Tandarts Vakbroeders - Zusters (VNTV) gesponsorde festijn barst ieder jaar weer uit zijn voegen in voornamelijk het Noord- en Zuid-Hollandse. In de rest van Nederland schijnt het veel minder bekendheid te genieten.

Zelf liep ik de zegentocht naar zoetigheid totdat ik naar het middelbaar onderwijs ging. Ik ben nog jaren woedend geweest op mijn ouders dat zij mij op de basisschool nooit lieten doubleren terwijl ik toch echt mijn stinkende best deed om het daar wel naar te maken. Op school werd altijd veel aandacht besteed aan het maken van een fraaie lampion die mij als gids langs de deuren leidde. Onversaagd liep ik aan het begin van de avond met een  gruwelijk fakkelende kaars in een labiele papieren constructie door de straten van Zaandam. Tot een brand leidde het nooit omdat mijn ouders altijd met een emmer water, stand-by, achter mij liepen.

Tegenwoordig is alles veel veiliger. De waxinelichtjes zijn bijvoorbeeld vervangen door elektrische lichtjes. Wat een mietjes zijn die kinderen van tegenwoordig, eigenlijk! Aan de andere kant gaan zij wel veel langer door met het vergaren van snaai. Volharding kan de kids niet ontzegd worden. Mijn neefje van 9 en nichtje van 7 halen zakken vol snaai op. Zij lopen net zolang langs alle deuren dat de gaten in hun zolen zijn gesleten en hun stemmetjes zo schor zijn als een kraai. Als de deur niet snel genoeg opent, helpen zij een handje door hard tegen het raampje van de deur te trommelen. De glasverzekeringskosten rijzen de pan uit in Wormerland, maar je moet er iets voor over hebben om al die blije smoeltjes te zien glunderen.

Mijn Chinese buurman Chun Wah Chong is een lieve man. Als hij iets kan doen om andere mensen blij te maken, zal hij dat niet laten. Ook voor Sint Maarten haalde hij lekkers in huis. Zelf is Chun dol op chocolade. Het was dus logisch dat hij minireepjes uitdeelde. Maar nadat twee jaar achter elkaar door een paar ouders aangifte tegen hem was gedaan, stopte hij met het uitdelen tijdens Sint Maarten. Het eerste jaar kreeg hij nog het voordeel van de twijfel van de politie nadat hij bij het uitdelen van Marsen "Lekkel Mals!" naar de kinderen riep terwijl hij ze vertederd aankeek en met zijn hand naast zijn oor zwaaide. Zijn geluk was dat er in die periode geen kinderen verdwenen in Wormerland. Hij gaf toe dat de opmerking hoogst ongelukkig was en ervan had geleerd.  Het jaar erop deelde hij Snickers uit, in plaats van Marsen. Maar na de opmerking: "Wil jij een Snickeltje van mij?" hield de ouderlijke clementie echt op en moest Chun drie dagen brommen in de bajes.

Ethiek staat bij mij hoog in het vaandel. Sarcasme is mij totaal vreemd en ik vind het belangrijk om een opvoedende rol in de wereld te hebben. Daarom deel ik, tegen beter weten in, dit jaar mandarijnen uit. Met gevaar voor eigen leven want de kinders zijn vaak niet zo gecharmeerd van die gezonde herrie. Zij willen snoep en bekogelen mij, met mijn gehate fruit ,als ware ik een Jehova's Getuige in het Romeinse Rijk. Opgeven doe ik niet hoor! Volgend jaar krijgen ze gewoon cherrytomaatjes. Die zijn net even kleiner en zachter.

"IKEA Klantenservice, goedemorgen!"

"Met Van Driel. Ik heb een klacht."

"Dat is vervelend, meneer Van Driel. Wat is het probleem?"

"Ons bed is vanmorgen afgeleverd maar de verpakking was beschadigd."

"Dat is vervelend. Wat is er precies gebeurd?"

"Dat weet ik natuurlijk niet. Wat ik wel weet is dat er een gat in de doos zat."

"Oh, maar dat is heel gebruikelijk. Het bed moet namelijk ook uit de doos en.."

"Hallo! Neemt u mij wel eventjes serieus! Ik vind dit echt heel vervelend."

"Sorry. U heeft gelijk."

"Overigens duurde het erg lang voordat ik u kon bereiken. Het bed is geleverd om 7 uur vanmorgen. Maar u bent pas vanaf 8.00 uur bereikbaar."

"Tja, de afdeling begint nu eenmaal pas om 8.00 uur."

"Nou, ik vind het maar..."

"Hoe laat begint u met uw werk?"

"Om 9.00 uur."

"Dus wij beginnen een uur eerder dan u."

"Eh...ja!"

"Prima. Even terugkomend op de klacht. Is het bed beschadigd?"

"Hoezo?"

"Nou gewoon! Is het bed ook beschadigd?"

"Nee, het bed is niet beschadigd!"

"Dus alleen de doos?"

"Ja!"

"Wat wilde u met de doos gaan doen?"

"Wat is dat nou voor een vraag?"

"Wat wilde u met die doos? Had u een nieuwe bestemming voor de verpakking? Wilde u hem bewaren? Wilde u hem weggeven als cadeau? Wat wilde u ermee?"

"Nou...gewoon!"

"Gewoon?"

"Ik denk dat ik hem één dezer dagen met het grof vuil mee zou geven!"

"Dus als ik het wel heb is de verpakking beschadigd tijdens de rit maar is het bed onbeschadigd en had u geen plannen met de verpakking?"

"Ja...zoiets...ja!"

"Nou dan valt het allemaal nog best mee, lijkt me. Toch?"

"Ik vind dat de verpakking heel hoort te zijn als iets wordt afgeleverd."

"U kunt het ook van de positieve kant bekijken. Zo'n doos weegt best zwaar, toch?"

"Nou..ja dat denk ik wel. Ja!"

"Dus met zo'n gat erin weegt zo'n doos net even lichter. Dan heeft u dus minder kans op rugklachten."

"Ik vind echt dat u mij niet serieus neemt!"

"Meneer Van Driel..Van Driel, was het toch?"

"Ja!"

"Meneer Van Driel. Ik kan u namens IKEA aanbieden dat u een nieuwe doos krijgt."

"Wat moet ik daar nu mee? Het bed is uitgepakt."

"Maar wat wilt u dan?"

"Nou!"

"Dus samenvattend: U wilt geen nieuwe doos terwijl u klaagt over een beschadigde doos. Het bed is tiptop in orde. Het valt dus best mee."

"Tja, als u het zo stelt."

"Mooi dan is dat opgelost. Heeft u verder nog opmerkingen?"

"Nee. Eigenlijk niet."

"Eigenlijk vind ik een verontschuldiging uwerzijds wel op zijn plaats."

"Tja."

"Dus?"

"Sorry."

"Geeft niets. Zand erover."

"Gelukkig maar."

"Dan wens ik u een fijne feestdagen. En veel slaap plezier natuurlijk in de...Hoe heet het bed?"

"De Bjorn."

"In de Bjorn. Prettige dagen."

"Insgelijks."

"Hey Bert!"

"Yo Marc."

"Jij was toch op reis? Naar New York, toch? Hoe was die reis?"

"Awesome! Enorm chill. Echt!"

"Gaat het er op zo'n reis nou echt zo wild aan toe als gezegd wordt?"

"Mwoah, valt best mee. Er was er wel een bij met plannen. Zijn vriendin had allerlei wilde fantasieën maar die neemt hij dan weer niet mee, de druif."

"Vriendin? Maar dat kan toch helemaal niet?"

"Ach, er speelden wel meer vals deze reis."

"Maar eh...de hamvraag is natuurlijk..."

"Of ik nog single ben? Ja nog steeds!"

"Hoe kan dat nou, man?"

"Ik kan niet kiezen, geloof ik."

"Oké, hoeveel vrouwen waren mee op reis?"

"13."

"Wacht! Ik help je wel even."

"Oh fijn! Als je dat wilt doen!"

"Pfff...weet je zeker dat het een singlesreis was en niet een reis georganiseerd door Playboy?"

"Tja..wat een lekkere hapjes, hè? Snap je nu mijn dilemma."

"Onbegonnen werk man. Wacht even...deze is wel heel leuk."

"Vind je?"

"Ja! Moet je kijken man. Pracht exemplaar, toch?"

"Jawel. Maar die vind ik ook zo leuk."

"Hmm, daar heb je een punt. We komen er niet uit, Bert. Verder nog iets geleerd?"

"Nou! De term "Oh mijn gunst!" is helemaal terug van weggeweest."

"Wat zeg je?"

"Dat: "Oh mijn gunst" weer helemaal dope is."

"Gaat het wel met je, Bert?"

"Lichte jetlag maar verder gaat het wel."

"Heb je nog een beetje lekker gedronken?"

"Nou, ik niet! Maar een reisgenoot wel. Een biertje van 25 Dollar."

"Doe even normaal!"

"Echt waar, Marc. Je gaat maar een keer per jaar op vakantie, zei hij. En daar kan hij, bij zulke bedragen, wel eens gelijk in hebben overigens."

"Laat me die selfies met die chickies nog eens zien?"

"Oké. Maar ik wil wel een goed advies hoor."

"Deze moet je doen. Echt waar!"

"Ja?"

"Hey...ben ik de expert of niet?"

"Ja, dat wel."

"Beledig mij dan niet."

"Prima. Doe ik die. Is dat ook weer geregeld."

Callcentergesprekjes

Een aantal mislukte gesprekjes met een callcentermedewerker:

"Koeheurn!"

"Goedemiddag met Marit. Spreek ik met de heer Koehoorn?"

"Ja!"

"Ik bel namens Tommee Tippee."

"Oh...nou..."

"Is mevrouw Koehoorn ook thuis?"

"Nee die is er niet."

"Kan ik haar vanavond bellen?"

"Mevrouw Koeheurn is twee jaar geleden overleden."

"Oh...wat een pijnlijk misverstand.  Nou...eh fijne dag nog."

Tuut tuut tuut

"Met Kistenmaker spreekt u."

"Goedenavond met Mike van de Postcodeloterij. Spreek ik met de heer Kistenmaker?"

"Nee!"

"Weet u misschien wanneer ik hem kan bereiken?"

"Wie?"

"De heer Kistenmaker."

"Nee dat weet ik niet!"

"Oh...Nou fijne avond nog hoor."

"Dag Mike van de Postcodeloterij."

"Eh ja...dag."

Tuut tuut tuut

"Hallo?"

"Ja goedenavond u spreekt met Fraukje van Vara TV Magazine."

"Hallo?"

"Ja hallo!"

"Hallo?"

"Eh..."

"Ik kan u heel slecht verstaan!"

"U SPREEKT MET FRAUKJE VAN VARA TV MAGAZINE."

"Hallo? Ja sorry hoor..."

Tuut tuut tuut

"Met Mevrouw De Bree-Van Overveld."

"Dag u spreekt met Charlotte Prins van de Cliniclowns. Spreek ik met..."

"Dat kan helemaal niet!"

"Nou eh...echt waar."

"Neem me niet in de maling."

"Hoe bedoelt u?"

"Je heet toch Chantal?"

"Nee Charlotte."

"Whatever...Dan kun je nooit een prins zijn."

"Nee nee, u begrijpt het verkeerd. Mijn achternaam is Prins."

"Zeg! Denk je dat ik achterlijk ben?"

"Nee mevrouw. Mijn naam is Charlotte Prins!"

"Tssk de brutaliteit." 

Tuut tuut tuut

"Ja?"

"Goedenavond, u spreekt met Mick Muis van Walt Disney."

"Hahahahaha"

"Eh hallo?"

"Hahahahaha"

Tuut tuut tuut

"Goedenavond met Huib van Driel spreekt u."

"Goedenavond u spreekt met Rick van Peters Sandalen en Inlegzooltjes. Spreek ik met de heer Van Driel?"

"Ja...ja wat ben ik blij dat ik je spreek eh..."

"Peter."

"Peter.... Wat een grappige naam trouwens."

"Oh?"

"Ik had vroeger een Peter in de klas. Een enorme pannenkoek was dat trouwens. Echt! Weet je trouwens Peter....ik ben zo blij dat je belt want ik word nooit gebeld. Ik zei laatst nog tegen mijn buurman dat ik zo graag gebeld wilde worden en kijk nou eens...aan mijn wens wordt direct gehoor gegeven. Weet je Peter, ik ben onlangs begonnen met een nieuw dieet. Voornamelijk vanwege mijn oksels. Die zweten altijd zo. Ik ben eigenlijk heel erg van de uiterlijke verzorging maar die natte plekken onder mijn oksels daar kon ik niet tegen vechten. Het was gewoon één groot drama. Ik heb van alles geprobeerd. Badstof sokken, deodorant, gaatjes in de mouwen van mijn overhemd en noem maar op. Nou zei mijn dokter laatst..."

Tuut tuut tuut

"Arend-Jan."

"Dag u spreekt met Leonie. Spreek ik met de heer Govers?"

"ja daar spreek je mee."

"Dag meneer Govers. Ik bel namens Tui Reizen. Mag ik u iets vragen over uw vakantie?"

"Jij altijd, Leonie... Leonie was het toch? Leonie waarom kom je vanavond niet gewoon even langs. Dan trek je iets makkelijks aan dat snel uit kan en dan zorg ik voor een drankje en een hapje. En als je heel lief bent..."

"Nou meneer Govers!"

"Ik vind je nu al leuk Leonie. En we kennen elkaar net. Nog geen minuut. Grappig toch, hoe snel een klik ontstaat?"

Tuut tuut tuut

Voor mij op straat loopt een meisje. Ze is niet helemaal goed, dat zie ik meteen. Ze heeft een vreemde motoriek en haar tong hangt half uit haar mond. Ik kan aan haar zien dat ze een beetje bang voor mij is. Ze kijkt voortdurend met grote ogen achterom naar die grote boos kijkende vent met woeste baard en loopt net iets te hard waardoor zij regelmatig een struikelende beweging maakt. Uit respect minder ik vaart in mijn pas waardoor de afstand tussen ons vergroot. Haar schouders zakken een paar centimeter en haar ademhaling wordt regelmatiger. Ze ontspant.

Even verderop loopt een jonge vrouw met een hondje ons tegemoet. De bewegingen van het meisje worden schokkender. Ze trekt een blij gezicht en huppelt in tempo op het hondje af die haar kwispelend tegemoet rent. De vrouw met het hondje stopt even en er ontstaat een ontroerend tafereel. Het meisje hurkt zich en het hondje springt met de voorpoten op haar knieën. Ze begroeten elkaar vol van passie. Twee zielen die niets van elkaar begrijpen, komen toch samen. De liefde spat eraf. De bazin van  het hondje pinkt een traantje weg. Ik houd het zelf ook bijna niet droog. Maar hé...ik ben een man en mannen huilen nooit!

Wel ontdek ik dat meisjes vertederd naar iemand kijken als diegene het hondje waarmee ze loopt even aandacht geeft. Ik besluit er handig gebruik van te maken en voor een volgende ontmoeting de proef op de som te nemen. Al snel loopt een vrouw met een hond mij tegemoet. Alleen stinkt de hond van een afstand uit zijn bek en is zo schrikbarend groot, lomp, kwijlend en lelijk dat ik een beetje bang voor hem ben. Ook de vrouw is nou niet...hoe zeg ik dat netjes....Nou ja, laten we het erop houden dat de stelling, dat de hond vaak op zijn of haar baas lijkt, in dit geval wel heel duidelijk opgaat.

Wat nou als een vrouw achter een kinderwagen loopt? Als dat geen sentimentele wrakken zijn dan weet ik het niet meer. Ik krijg de lumineuze inval terloops als een vrouw met kinderwagen mij tegemoet loopt. Even kijk ik vertederd in het vervoermiddel. Er liggen enkel conservenblikjes in. Even kijk ik de vrouw verbouwereerd aan die niet anders kan dan verontschuldigend naar mij lachen. Zal ze echt zo slecht zijn dat ze alleen maar met zo'n wagen op straat loopt om mannen aan te trekken? Bah, wat een rotte geest ben je dan! Een paar tellen later loopt weer een vrouw met kinderwagen mij tegemoet. Wat was er negen maanden geleden aan de hand? Was toen die grote stroomstoring? Ik waag mij voor een tweede keer in de kinderwagen te kijken. Dit keer ligt er wel een hummeltje in die keihard begint te huilen als ik vooroverbuig. Ik voel mij schuldig en probeer verontschuldigend te lachen naar de moeder. Met een kort knikje accepteert zij mijn verontschuldiging. Verder komt het niet meer goed tussen ons.

Ondertussen loop ik richting het Wormerveerse marktplein waar de beste viswinkel van Nederland is gevestigd. Buiten dat werken er ook nog twee ontzettend mooie vrouwen waardoor het nog feestelijker is om vis te kopen. Eén van de twee verkoopsters is zo onbereikbaar mooi dat ik niet eens naar haar durf te kijken. Dit heeft al regelmatig tot pijnlijk belachelijke gesprekjes geleid waarbij ik steevast naar de grond bleef staren. Verstandig laat ik mij dan ook liever helpen door de ander. Zij is minder mooi maar kijkt zo lief uit haar ogen dat ik steeds, wanneer ik haar stralende verschijning zie, een beetje verliefd word. Ze heeft ook een enorme puist op haar voorhoofd. Iedere keer kan ik bijna de verleiding niet weerstaan om de puist uit te knijpen. Toch doe ik het maar niet. Ik ben als de dood dat het puistenpus tussen mijn vers aangeschafte haring belandt.

Met een haring in een zakje wandel ik blij weer terug naar huis. In de etalage, van die mooie kledingzaak aan de Wormerveerse Wandelweg, lonkt een schitterend t-shirt met lange mouwen naar mij. Voordat ik het weet ben ik versierd en voor de tweede keer in 15 minuten ben ik verliefd. Als verdoofd door een sensueel wuivend t-shirt die mij met een psychedelisch liefdesliedje tegemoet zingt, maak ik entree in de winkel. Ik zie enkel nog het begeerde kledingstuk. De eigenaar van de winkel lacht mij tegemoet. Hij kent mij wel en heeft mij waarschijnlijk al voor zijn zaak gespot tijdens mijn gang richting de viswinkel. Uitgekookt als hij is, heeft hij razendsnel het shirt over de schouders van de etalagepop gehangen. Zijn missie slaagt en ik ben weer vele euro's lichter maar een tof shirt rijker.

Het absolute summum van mannelijkheid is zonder twijfel "de baard". Mannen met baarden hebben iets onweerstaanbaar geils. Niet dat ik op ze val want ik vind vrouwen zonder baarden nu eenmaal aantrekkelijker. Maar als ik dan toch, met een pistool op mijn hoofd gericht, voor een man zou moeten gaan... Dan graag één exemplaar met een baard. Bij voorkeur zo'n staalborstel die lekker schuurt. Yummie!

Met een combinatie van afgunst enerzijds en jaloezie anderzijds kijk ik dan ook op naar de baardmannetjes van ZZ Top. De muziek vind ik niets maar ik heb al hun LP's vanwege de onweerstaanbare en vooral reusachtige baarden op de cover. Een platenspeler heb ik niet maar de baarden zijn nu eenmaal groter op een platenhoes dan op een cd-cover. Deze mannen hebben helemaal geen groot apparaat meer nodig want ze dragen een baard waar zelfs Sint Nicolaas nog een puntje aan kan zuigen. Daarbij komt; 'wat heb je eigenlijk aan een groot apparaat als je baard er toch voor groeit?' Ik verdenk mannen met baarden er overigens van dat ze een jungle aan schaamhaar dragen waar diverse jungledieren (wat zijn dat eigenlijk?) door het vijgentakje het bos niet meer kunnen zien.

Enfin, na lang wikken en wegen heb ik besloten mijn helden, de mannen met baarden, achterna te gaan. Waarom die twijfel, kun je je afvragen? Dat is geen gemakkelijke vraag om te beantwoorden. Simpelweg omdat het dicht bij mijn binnenste kern komt en ik stel mij liever niet kwetsbaar op. Dit komt mijn mannelijkheid namelijk niet ten goede. Dat stomme nichterige gezeur van dichtbij jezelf komen. Brrr, ik begrijp dat therapeutische gepeeuw van die kerels onder elkaar nooit.  

Jarenlang heb ik dus overwogen mijn baard te laten staan. Het project kwam aanvankelijk maar moeizaam van de grond. De pech die ik had, was dat ik niet verder kwam dan enkele vlashaardjes op de kin. Op mijn wangen groeide al helemaal niets! Baardgroei is nu eenmaal geen vanzelfsprekendheid in mijn familie. Pas rond mijn 40^ste levensjaar begon ik een wat hardere baardgroei te ontwikkelen. Ander hoogtepunt was dat ik rond die tijd ook mijn eerste borsthaar constateerde. Zo trots als een pauw knipte ik deze meteen af om hem vervolgens te bewaren in een klein sieradendoosje.

Nu ik eindelijk dan een beginnende baard kweek, voel ik mij zo geil als boter. Zelfverzekerd en super aantrekkelijk, mag ik, in een tamelijk bescheiden bui, wel zeggen. Ik word af en toe mal van al de verleidende blikken van weer een batterij bakvisjes die hun ogen niet van mij af kunnen houden. Het voelt ongemakkelijk. Ik wen er maar langzaam aan.

Heeft een baard dan geen nadelen? Een enkele. Het kriebelt een beetje en je moet hem wel netjes verzorgen met een trimmertje. Ander probleem is dat mijn baard een beetje grijs is. Wonderlijk dat je als jonge God met glanzend blond haar op de kruin een licht grijzende baard draagt. Maar daar zijn verfjes voor ontwikkeld. Dat probleem is dus zo verholpen.